Na temat powstania zespołu pałacowo-parkowego niewiele wiadomo. Pierwsze dane pojawiły się w pierwszej połowie XVII w. W tym czasie Gorzyce kupił Eliasz Donnersmarek z Bogumona. Jednak on i jego potomkowie przebywali w Gorzycach bardzo rzadko. Żeby mieć jednak nadzór nad tymi ziemiami właściciele osadzają w pałacu zarządcę. Owi właściciele zarządzają Gorzycemi do 1802 r., wtedy to hrabia Jan Erdmann sprzedaje ziemie księciu Lichnowskiemu. On z kolei W 1813 roku sprzedał pałac hrabiemu Fórster, który po czterech latach sprzedaje swoje dobra hrabiemu von Gruttschreiber. W 1839 r. Gorzyce po raz kolejny zmieniają swojego właściciela, został nim hrabia Von Wollhofen. Właściciele ziemscy zmieniali się stosunkowo szybko, lecz rzadko doglądali swoich włości. Sytuacja taka uległa jednak zmianie na lepsze w 1839 r. kiedy to ziemię Gorzyc nabył hrabia Wilhelm von Arco. Hrabia wraz z żoną Charlottą przeprowadził się do Gorzyc i tu na miejscu doglądał swoich dóbr. W 1861 r. po śmierci hrabiego Wilhelma majątek Gorzycki przejął jego syn Aleksander von Arco z żoną Gertrudą, który w 1886 r. wybudował obecnie stojący, bardzo skromny zameczek. W tamtych czasach cała posiadłość zajmowała powierzchnię 100a dzisiaj można zwiedzić tę posiadłość na obszarze 16ha (W niektórych źródłach można się spotkać ze wzmiankami o łączeniu ich z rodziną Larischów. Jednak do krańca nie wiadomo czy to prawda). Hrabia Aleksander zmarł 20 grudnia 1892 r. a dobrami przez prawie rok zarządzała jego żona. 11 listopada 1893 r. odbyła się publiczna licytacja majątku, którą wygrali von Oppersdorffowie, a po siedmiu latach zespół pałacowo-parkowy sprzedali przedsiębiorcy z Berlina Fritzowi von Friedlander-Fuld. Zaś od jego spadkobierców w 1922 r. cały kompleks został nabyty przez magistrat Katowic, gdzie urządzono dom dziecka dla 120 dzieci. Po II wojnie światowej w tym budynku utworzono dom wypoczynkowy dla dzieci W latach 50-tych dwudziestego wieku pomieszczenia przekazano na dom starców a następnie otwarto tam Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci Niedorozwiniętych. W latach 70-tych skromne wyposażenie zameczku zostało rozkradzione. A z ówczesnego wyposażenia budynku został tylko kominek. Obecnie terenem tym zarządza Wojewódzki Ośrodek Lecznictwa Odwykowego i Pomocy Społecznej. Zespół pałacowo-parkowy decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 10.10.1989 r. został wpisany do rejestru zabytków klasy “A” (nr rej A) 1388/89)
Do pałacyku prowadzi droga dojazdowa w monumentalny kolisty podjazd, poprzedzony bramą wjazdową. Na ścianie frontowej budynku znajduje się okazały tympanon z herbem Katowic. Do ogrodu prowadzą z tarasu trójbiegowe schody. Taras wsparty jest na czterech doryckich kolumnach. Nad oknami umieszczono wypukłorzeźbione owale z motywami roślinnymi i zwierząt łownych. W środku pałacyku znajduje się hol, który na piętrze otoczony jest galerią. W prawym rogu holu znajduje się kominek ozdobiony płaskorzeźbami z motywami ptaków na gałązkach oliwki oraz medalionem z głową w hełmie. Na okapie znajdują się motywy myśliwskie i płaskorzeźba Diany z jeleniem. 
 

Legendy. 
Od wielu lat mówi się, że w zameczku straszy i dzieją się tam różne rzeczy. Niektórzy mieszkańcy Gorzyc tak mówią.
1. “W Zameczku straszy. Po wojnie najpierw postraszyło monterów. Mówili, że podczas snu ktoś woził ich łóżkami. Później łóżko gospodyni postawione zostało do góry nogami. Słyszano także odgłosy wyjmowanych z podłogi, następnie prostowanych i ponownie wbijanych gwoździ. Często światło samo zapalało się i gasło w pomieszczeniach, gdzie nikogo nie było. Byli także odważni, którzy chcieli sprawdzić czy to prawda, że w Zameczku straszy. Zamknęli się na noc w tych pomieszczeniach, nie doczekali jednak do rana. Powyskakiwali przez okna wybijając przy tym szyby. Niestety do dnia dzisiejszego nie chcą powiedzieć, co ich wystraszyło. Być może to Biała Dama pojawiająca się na Zameczku była przyczyną strachu młodych śmiałków”.
2.Nieudane łowy.
Hrabia Aleksander von Arco miał brata Wilhelma, który mieszkał w Niemczech. Jego pasją były polowania oraz przejażdżki konne. Pewnego dnia, Wilhelm będąc w Gorzycach wybrał się na przejażdżkę swoim ulubionym koniem z psem bernardynem przy boku. Niestety polowanie to skończyło się tragicznie. Wilhelm spadł z konia i uderzył głową w jeden z okolicznych dębów. Do tej pory daje znaki swojego istnienia. W nocy, około godziny 12.00 pojawia się na swoim białym koniu w towarzystwie psa bernardyna i przechadza się po parku. Niech się strzeże kto go zobaczy, ponieważ jest on symbolem nieszczęścia i tarapatów.
3. Brzęczące łańcuchy
Hrabia Aleksander (wg podań) prowadził hulaszczy tryb życia. Ludzie mówią, że nad wejściem do budynku miała się nawet znajdować rzeźba nagiej kobiety. Przekazy mówią, że Aleksander w jednej z komnat pałacyku, wyłożonej banknotami popełnił samobójstwo. Podobno przechodząc tu nocą można nieraz zobaczyć hrabiego skutego w łańcuchy, pokutującego za swoje grzechy.

​

​

​http://www.parki.org.pl/parki-dworskie-i-przypalacowe/zespol-palacowo-parkowy-w-gorzycach